կորոնաֆուտբոլ

«Կորոնա, կորոնա, ուխաձի ս նաշեվը ռայոնա․․․»Այսպես երգեց ռուսաստանաբնակ հայը դեռ մարտի կեսերին՝ վեցը ութի ռաբիս

Գնդակը հասավ ինձ, կռացա, վերցրի ու փախա․ ես ֆուտբոլ խաղալ չգիտեմ։ Ոչ միայն չգիտեմ, այլև

Ահագին ժամանակ կլինի՝ պահեստայինների նստարանին մենակ նստած՝ նայում եմ, թե ոնց են ասերը ֆուտբոլ խաղում,

Էս քանի օր ա՝ հա պասի եմ սպասում։ Ձեն-ձուն չկա։ Երեւում ա՝ ստեղ էլ են

Ֆուտբոլի ու Պուտինի օրենքները համարյա նույնն են: Ինքը ասում է՝ եթե ուզում ես հաղթես, պետք

Ձայնս ո՞նց է, ռա՛ս, ռա՛ս, ռա՛ս։ Լավ է ոնց որ։ Սեղանը դնենք դաշտի կենտրոնում, դաշնամուրն

Ինձ համար միամիտն ընկած` իմ բաժին կորոնակարանտինն «էի վայելում» ու ամբողջ օրը, մոլորակը ոտիս տակ

Էս կորոնաֆուտբոլիստները չեն թողնում, որ ես էլ դաշտ մտնեմ։ Էնքան արագ են վազում, էնքան արագ

– Մա՜մ, մրջյու՜ն, – տան անկյուններից մեկից աղջկաս ձայնն է լսվում։«Ի՞նչ։ Մրջյու՞ն։ Օ՜, ո՜չ, –

Լվաց, թաթիկները լվաց։ Չէ, ԵԶակի ցեղատեսակի առյուծի ալբինոս ձագուկների թաթիկների մասին չի խոսքը, դրանց թաթիկներն

Վերջին մի քանի ամիսս տրիբունաներում անցավ։ Ֆուտբոլ եմ նայում։Նայելը ո՞րն է՝ սա մի ուրիշ խաղ

  Քանի կծիկը քանդվում ա, գցեմ հատակին, ծայրը անցկացնեմ թեյնիկի փորով, հանեմ քթով, ջուրը թեյնիկի