Արփինե Վարդանյան

                                 -Մենք Ձեզ կզանգահարենք,- հերթական անգամ եմ լսում։ «Հա ո՞ր»,- մտքումս արձագանքում եմ ու բարձրաձայն

Նուռը մի տեսակ թթվաշ համ ունի, չէ՞,  ինչքան էլ քաղցր տեսակից է։ Եվ հենց  դա

Թաղման թափորն արդեն գերեզմանից հետ էր գալիս։Մենք սեղանն արդեն   պատրաստել էինք։ Վարդը լուռ ջուր

– Մի օր ծով կգնանք,- ասում էր մերս ու հերթական 500 դրամանոցը նետում բանկայի մեջ։

Եղանակը նորից կփոխվի ու ավելի ցուրտ կլինի, իսկ ես կշարունակեմ նորից օրերը հաշվել։ Չնայած ի՞նչ

Ունենալով պատմություն, երբ հայ մարդը ճակատագրի բերումով հարկադրված էր հեռանալ իր հայրենիքից և բնակություն հաստատել

Ասում են՝ օջախը վառ պահելու համար սեր է պետք։ Ծիծաղում եմ ու դառը հոգոց հանում։

    Մի օր, երբ փակեց դուռը ու գնաց․․․ Չէ՛, լաց չեղա։ Ուղղակի շունչ քաշեցի ու գնացի

Մութ էր արդեն, ու թաց ձյուն էր տեղում, երբ շենք մտա։ Հոգնածությունից ու ցրտից սառած

Դենին կոկիկություն է սիրում։ Բայց առաջ այդպես չէր, համենայն դեպս՝ մեր ծանոթության առաջին օրը։ Իսկ

     Մաթեմատիկայի դասատուն ոչինչ կյանքից ու սիրուց չէր հասկանում, բայց գումարում ու հանումից էր խոսում,

Հերս այդպես էլ ծխել չսովորեց, բայց մենակ դրանով չէ, որ տարբերվում էր գյուղի մյուս տղամարդկանցից,