Ժաննա Հայրապետյան/Թուրքը
Ամառվա շոգ կեսօր է: Հրե՜ն մեր գյուղը: Իր բաժին երկնքի տակ ծույլ փռված` հորանջում է`
Ամառվա շոգ կեսօր է: Հրե՜ն մեր գյուղը: Իր բաժին երկնքի տակ ծույլ փռված` հորանջում է`
Շուշին` բակի բարձրահասակ թթենին, ծեր բակի ամենաջահել բնակիչներից էր: Տարիքով գուցե մեծ էր, բայց շատ
Արսենը մեր թաղի ամենահայտնի մարդկանցից մեկն էր: Նրան բոլորն էին ճանաչում: Նույն շենքի նույն հարկում
Մի խաղաղ իրիկուն էր` հանգիստ ու զգուշավոր… Մայրս մեզ համար գիրք էր կարդում: «Դիթե, մարդ
Ես սիրում եմ դպրոցը: Սիրում եմ շատ սովորական ու պարզ սիրով, որտեղ վերամբարձ ու հորինովի
-Դուք ու՞մ եք զանգել… Ամուսնուս հեռախոսին պատասխանող անծանոթի ձայնը քարկապ գցեց մտքերս, բառերս խառնվեցին իրար,
Հարության տոնին ձմռան թմբիրից արթնացած բնությունը կանչում էր մեզ: Մենք դասարան-դասարան կամ թաղի երեխաներով մեր`
Ես տուն չունեմ… Հա, չունեմ, բայց դրա համար լաց չեմ լինում… Ընդհանրապես լաց չեմ լինում.
1994 թ. դեկտեմբերի վերջն էր. անձյուն մի ձմեռ մեր ծուռ ճանապարհները բռնել էր ու եկել-հասել
Հերթական անգամ տուն էինք վարձել: Մեր տանտերը իրենց իրերը լցրել էր տան ամենաարևոտ սենյակն ու կողպել
Իմ մեծ հորեղբոր կինը ուկրաինուհի էր, հորեղբորս հանդիպել էր Ռուսաստանում, ամուսնացել էր ու եկել` ապրելու
Մանկապարտեզի երեխաներն այդքան էլ լավ չէին հասկացել հանդեսի տեքստերը, որովհետև դրանք տեղը տեղին խճողված էին