Պատմվածք

Վերջապես բերեցին Նրան։ Կողպեքը շխշխկաց մի քանի անգամ ու երկաթյա դուռը ճռնչալով բացվեց։ Ժանգը թափվում

-Բա էդ ակորդեոնն ո՞ւր ես տանում,- ասաց զինկոմիսարիատի երիտասարդ սպան: – Միանգամից երեւում ա, որ

Ուշ աշնան արև օր էր, վերջին արևներից: Կամավորների նոր ժամանած ջոկատը դեմ էր ընկել հարձակման

Աշնանային երկար գիշերներից մեկն էլ ահա դանդաղ լուսանում էր։ Հեռուստացույցը ողջ գիշեր չէր անջատվել, լուրերի

Մթության մեջ ափերս չէին երևում, բայց «մազոլներս» մրմռում էին, մատներս ներսից տաքացել ու զարկերակի նման

Մենակյաց ու անխոս Բեգլարին բոլորը գիտեին: Քանի՞ տարեկան էր՝ ինքն էլ չէր հիշում. նրա բոլոր

— Գիտե՛մ, գիտե՛մ,— ուշանալու համար սկսեց արդարանալ քույրս,— չէի կարում կտրվել էդ անտեր պլանշետից, կներե՛ս։

«Իսկական գրողը միշտ էլ մոլի ընթերցող է։ Սկզբում կարդում է հաճույքի համար, հետո սովորում է,

– Չեմ ուզում,– ասում էր մայրս,– չեմ ուզում՝ իմ երեխան աղավաղվի, նա պիտի հայերեն իմանա,

Լուռ, արծաթաշող գիշեր է. ձյուն է ու լուսին։ Փայլում է ձյունը տանիքների վրա, փայլում է

Փամփուշտը սուրում է, սուրում ու չի էլ գիտակցում, որ ճախրանքի այդ պահին ինքն է աշխարհի

Հատված «Չեռնոբիլյան աղոթք․ ապագայի քրոնիկոն» գրքից Ձեզ փաստ՞եր են հարկավոր, այն օրերի մանրամասնե՞րը, թե՞ իմ