Պատմվածք

Աստիճանաբար իրականություն  են դառնում հարազատ վայրերի ուրվագծերը և ցավոտ մխրճվում գիտակցությանս մեջ։ Հևալով վերջին պտույտն

Գաբրիելին թաղեցին շաբաթ օրը, բայց  կիրակի  նա արդեն տխուր դեմքով նստած էր տան դիմացի երկար

Սկիզբը՝ այստեղ *** – Դա թուլություն էր, և ես օր օրի հիասթափվում եմ քեզանից, ինձանից։ 

Հերթական անգամ Մարիաննայի երազն ընդհատվեց այն պահին, երբ Վիգենը պատրաստվում էր ասել այն կարևորը, ինչին

Մեր տունը գյուղի ամենածայրի տունն էր։ Կտրված ոչ միայն գյուղից, այլև աշխարհից։  – Էս մեր

Թերմաշ ժաժքն ինչ չոռ ու ցավ ըսես իրա հետ բերեց, կապեց ժողովըրդի ջանին ու փորձեց

– Ես արթնացա և (Դու՞։ Արթնացա՞ր: Թե՞ առավոտը քեզ արթնացրեց)… Ա՜խ… – Ի՞նչ եղավ Ձեզ,

– Հռիփսիկ։ – Ի՞նչ։ – Դու ձեր գյուղը հիշու՞մ ես։ – Հա։ Կեսօր է ու

Տարիներ առաջ, երբ քաղաքում կայանատեղին լուրջ խնդիր էր, օդագնացների մուտքը իսկական փրկություն եղավ, վթարների թիվը

(Հեքիաթ իրական ու անիրական իրողություններով) * * *  Ժուկով-ժամանակով լեռնային հեռավոր երկրում մի աղջիկ էր

Այսօր՝ 2025 թվականի մարտի 5-ին բանաստեղծուհի, լրագրող Գայանե Բաբայանը կդառնար 60 տարեկան։ Տասնհինգ տարի առաջ

Բաբոն գնում էր: Խռով չէր աշխարհից, ոչ էլ դժգոհ իր ապրած կյանքից: Բաբոն հաշտ էր