Բանաստեղծություն

Կարինե Մանասյան/Դու ինքնավար պետություն ես

*** դուինքնավար պետություն եսիմ մեջու ձուլվել սիրուսչես ուզում:էնտեղ ունեսքո փոքր տարածքըու մեծ երազանքները՝դուրս սահմաններիցու սահմաններից ներս,ունես տունդու ունես ինձ՝տանդ մեջ: դուկամավորական ջոկատ ես ստեղծելու ապստամբում եսիմ հանգստության դեմ,որ քեզ  աքսորելու պահում եմ ներսումսմինչև կրոնափոխվեսու փոխես ազգությունդ,ու դառնաս սիրահարություն,ու պաշտես սերը,մինչև պատռես անձնագիրդու քո կամքովանունդ գրեսբնակիչների ցուցակում: դուկնքել ես հաշտությունարցունքներիս հետու համակերպվել եսանապատիս տապին,հավատացել ես,որ աքսորավայրումքեզ տվել եմիմ միակ օազիսը,ու քեզանից հասնում էմիայն  հաշտ ապրելու չհակառակվել շոգին,որ քո ափերի մեջես մեկ-մեկ անձրևեմու քեզ տամ հնարավորությունափերիդ մեջինքդ քեզ տեսնելուու հավատացնելու,որ քո տգեղ դիմագծերումսերն ավելի գեղեցիկ է ժպտում: քեզ համարսերըձեռնաշղթա է,որից իրականումազատվել չես ուզում,բայց ազատություն ես ուզում,որովհետև բոլորըձեռնաշղթաներից ազատվել են ուզում,բայց ոչ ոքձեռնաշղթաներինդեռ սեր չի անվանել: դուիմ սրտի պառլամենտն եսու քո կարգն ես ուզում սահմանել,բայց ամեն անգամեղանակի պատճառովհետաձգում ես նիստերդու գնալով համոզվում,որ եսհաղթում եմքեզ: իմ մեջդու ինքնավար պետություն եսու չունեսհստակեցված սահմաններդսկսվում են էնտեղ,որտեղ որ եսսիրում եմ քեզ… *** եթե օրենքների բարեկամը լինեի,քեզ

Գայանե Բաբայան/Բայց չէ որ չի կարելի շպրտել երազները

*** Նա նվաճեց աշխարհըՍան-Ռեմոյի միսս-շոու փառատոնում,Հետո վար իջավՈւ քերեց իր տան կաթսաների մուրը:Նա ուզում էր… թեև ամաչում էր,Որ ինքն էլ, Մերիլինն էլ կին էին,Եվ սակարկեց ամուսնու հետ,Եվ սպանած հմայքներն իր գնահատեցՄի կիլո միս,ՄարգարինԵվ կոշիկ` բոբիկ երեխայի համար, Բայց չմոռացավ իր երազանքիցԱնհնազանդ մի փունջՈւղարկել Սան-Ռեմո… *** Քավության պես տվեց սերն ինձ կյանքը նենգ,Բաիշեցի աստծո հետ տմարդի,Դե ոչ այնքան, որ հենց տեսնեմ, պաչպչեմ,Այլ` մի թեթև ձեռքով կանեմ էն մայթից,Կասեմ ո՞նց ես, դեռ սեր չունե՞ս, ես լավ եմ… ***Եվ ես, որ գզգված մի կատու էի`Սիրատարփ ու ցինիկ,Որ լիզում