Arpi Voskanyan

* * * Սերը երբեմն այսպիսին էլ է լինում՝աղքատ մարդու սառնարանի նման․առավոտյան բացում ես՝ բան

Բաժակները վե՛ր,ծաղիկները խոնա՛րհ,ես այս պարտված ժամանակիվավերագիրն եմ։ Սա մի երկիր է,որ դեռ ողբում է ծովից

***  Երբ երեսունն անց կինը մոտենում է պատուհանին,այն պահին, երբ որդին խաղաղ քնած է,կնոջ դեմքի

մտքին տեղ հասնելն ա, երթուղայինում ինչ-որ պահեր նկատում ա պաստառները խանութների մթերք գրածը, նկատում ա

-Սեդա՛, էդ ծառերի վրա մի բան թողեցի՞ր, թե անկշտումի պես ի՞նչ կար- չկար, բանկեքը լցրիր։

Դեռ փոքրուց չէի սիրում, երբ ուզում էին գլուխս խուզել։ Որ խուզենք՝ լավ մազ կգա, որ

   – Կանգառում կանգնե՛ք։ Մտքերի ոլորապտույտներն ընկած վարորդն անցավ կանգառն ու այդպես էլ չկանգնեց։ Տարօրինակ անտարբերությամբ

Աբոյի առավոտը աքլորականչից առաջ էր բացվում, օրը  չէր հերիքում օրվա գործը հասցնելու համար։ Օգնող չկար,

Առավոտյան շուտ զարթնեցի ու սովորության համաձայն դիմեցի արհեստական բանականության ծնունդ «Ալիսային»․  — Ալիսա՛, վկլյուչի ուտրեննեյե

Մայիսյան կիսաեփ արևը շոյում էր գյուղի գլուխը։ Օդը մաքու՜ր- մաքուր էր։ Գյուղացիներից շատերը նստել էին

քաղաքային էլեգիա անիվների տակ տրորվածերկխոսություններ ենմայթ բարձրանում ջրահեղձի նման …օրվա մի սահման կագուցե երբ ամենաիրականացածերազներն

ԱՀԱ ԵՎ ԵՍ Ահա և ես, ձեռքս պարզածհեռացող հրեշտակների ետևից,որոնք երկնքի թափանցիկ դարպասների առջևծերանում են