– Ես դուրս եմ գալիս տնից՝ առանց ափսեները լվանալու , առանց վերնաշապիկդ արդուկելու և, առհասարակ, գնում եմ՝ առանց բոլորիդ,- ասաց կինն ամուսնուն՝ մինչև կոկորդը լցված։
Մտավ ննջասենյակ։ Զգեստապահարանից հանեց ամենասիրելի զգեստը, մի քանի վայրկյան նայեց, սանրեց մազերը, շպարվեց, ապա դրեց մատանին, որն ամուսինն էր նվիրել տարեդարձին, որը դնում էր նշանակալի օրերին։ Ձեռքը կամաց սահեց հայելու, ապա իր դեմքի վրայով, հետո նորից հայելու։ «Վաղուց այսքան ակնահաճո չէի եղել, որքա՜ն վաղուց չէի շպարվել, բավականին գեղեցիկ է այս նուրբ վարդագույն շրթներկը, ինչպես էլ սազում է, իսկ մազերս արդեն երկարել են, դրա համար մազակալը չդիմացավ մազերիս ծանրությանը։ Միշտ լինել հոգատար մայր, կին ու այդ ճանապարհին մոռանալ եսդ սիրելու ու երես տալու մասին։ Ես բոլորից հետոն եմ դարձել, բոլորի ազատ ժամանակը, լավ խոհարարը։ Իսկ այս դռնից այն կողմ կա՞ մեկը, որը գիտի՝ ինչ սիրուն եմ դաշնամուր նվագում։ Ո՛չ։ Անգամ դաշնամուր չունենք տանը, որովհետև ռումինական կահույքին տեղ չէր մնա»։
– Մա՞մ,-դուռը կիսաբաց անելով՝ ձայն տվեց տղան։
– Դուռը,-առանց երեխայի կողմը նայելու գոռաց կինը։
Վերջին շտկումներն արեց ու դուրս եկավ սենյակից։
– Ու՞ր ես գնում,-հարցրեց ամուսինը։
– Ինչ-որ լավ տեղ,-պատասխանեց հեգնախառն։
– Իսկապես գնու՞մ ես,-չէր հավատում ամուսինը։
– Իսկապե՛ս,-պատասխանեց կինն ու դուռը շրխկացրեց ապուշ կտրած ամուսնու երեսին։
Վազեվազ իջնում էր աստիճաններից, ուզում էր մի րոպե շուտ դուրս գար շքամուտքից, որ հանկարծ մտքափոխ չլինի։
Երեկոյան քաղաքը շքեղ էր, կարելի է երբեմն-երբեմն վայելել այդ շքեղությունը։ Բայց անգամ թիթիզացած քաղաքը նրան չէր կտրում մտքերից․ իրեն չէր ներում, որ բոլորին կիսատ թողեց ու դուրս եկավ․ «Ի՞նչ եմ անում, վաղը Հակոբը քննության է, պիտի օգնեի, որ պարապեր, իսկ Նարեկը պիտի առաջին անգամ երաժշտական դպրոց գնար, իսկ ես չեմ արդուկել նրա վերնաշապիկը, խեղճ բալիկներս։ Հակոբը շատ էր հուզվում քննության պատճառով, ախր, սա նրա առաջին քննությունն է, և նա ընդամենը տասը տարեկան է։ Փոխանակ երեխաներիս կողքին լինեմ, կոկետություն եմ անում»։
Մտքերով տարված՝ չէր զգացել՝ ինչպես է հասել Օպերայի շենքի մոտ։ Բացառիկ մանկական ներկայացում էր լինելու մոտ օրերս, պաստառները շողում էին երեկոյան լույսերից։ Դեռ ժամը ութն անց երեսուն էր, տոմսարկղը բաց էր։ Մոտեցավ, որ երկու տոմս գնի տղաների համար, այդպիսով քավի այսօրվա իր «մեղքը», բայց միայն ժպտաց տոմսավաճառին ու թղթադրամները խցկեց դրամապանակը։ «Մեկ տոմսի արժեքը տասնհինգ հազար դրամ է, իսկ Նարեկը ձմեռային կոշիկներ չունի»։
Մի քանի անգամ փորձեց հաղորդագրություն գրել ամուսնուն, որ իմանա՝ ինչպես են, բայց չարեց։ Բջջայինը դրեց պայուսակն ու պինդ փակեց, որ այլևս չհանի։
Մոտակա սրճարանը բաց էր։ Մեկ բաժակ սուրճ վերցրեց ու մոտեցավ մեծ պատուհանների մոտ տեղակայված սեղանին։ Անհանգիստ էր։ Անընդհատ ժամացույցին էր նայում, հետո՝ անցորդների ճեմելուն։ Իսկ ինքը չէր հիշում՝ երբ է վերջին անգամ այդպես անշտապ քայլել։
– Կարո՞ղ ենք միասին սուրճ խմել,-մի համակրելի երիտասարդ էր։
– Ո՛չ, ո՛չ, ես արդեն դուրս եմ գալիս։
– Կարող եմ ուղեկցել Ձեզ, եթե դեմ չեք,-համառում էր երիտասարդը։
– Եթե անկեղծ՝ ամուսինս դեմ կլինի,-կիսահեգնական ժպտաց ու դուրս եկավ։
Ամբողջ ճանապարհին այդ երիտասարդի դեմքն էր աչքի առաջ գալիս։ Ուրեմն, ամեն ինչ կորած չէ դեռ․ ինքը գեղեցիկ է ու ակնահաճո։ Ի՜նչ գոհ էր այդ պահից։ Մի՞թե օտարները պետք է մեզ մեր հետ ծանոթացնեն, ո՞ր պահին իրեն կորցրեց, երևի՝ երբ դաշնամուրն իր տեղը զիջեց ռումինական կահույքին։
Գնալով փողոցները դատարկվում էին, իսկ ինքն էլ դադարել էր ժամացույցին նայելուց․ թող հոսի ժամանակը մատների արանքով։
Երբ հասավ տուն, բոլորը քնած էին։ Չէին սպասել իրեն։ Չնկատվող իր էր տան մի անկյունում, որի բացական չի երևում։ Զգուշորեն հանեց կոշիկները, վերարկուն ու մտավ խոհանոց։ Լվաց կեղտոտ ափսեները, դասավորեց, արդուկեց վերնաշապիկն ու մաքրեց դեմքի շպարը, որն այնքան սազում էր իրեն․․․
