Բարև, Կորոնա ծյոծյա, եկար-չեկար՝ մեր դռները փակվեցին, մտանք տները: Ութսունիննամյա պապս վկա՝ վախենում ենք քեզնից: Տատս կատվին հեռավար ընթրիք է տալիս և ոչ` ուսուցում: Մլավում է` պոչը շարժելով, չաղացել է քսանհինգ օրվա ընթացում: Ինքնաբավ է ու երջանիկ, անգլերեն էլ սովորեց, Վայբերի զանգերի կոճակն էլ ալևս չի խառնի:
Մայրս և հայրս էլ միշտ տանն են, երեսուն տարի է ամուսնացած են, նորից ծանոթացան: Չէ, հայրս սրճարան չհրավիրեց մորս, չհագավ իր օսլայած վերնաշապիկը,մորս սիրտն էլ չթրթռաց հուզմունքից: Բայց մի օր արթնացան «Ադիդասի» սպորտային համազգեստով և որոշեցին միասին սուրճ խմել: Այ քեզ կորոնյան երջանկություն:
Թեթև փռշտոց: Տատս ասում է` տաք հագնվեմ, որ էս անտեր վիրուսը, այսինքն`դու, չկպնես ինձ: Քահ-քահ ծիծաղում եմ, հարևանիս նեխած թթվի հոտն եմ զգում: Շատ են հագնվել, վրայից էլ գլխաշորերով փաթաթվել են:
– Պլյուս քառասուն աստիճան արև է, տատ ջան, Կորոնան կմեռնի էս շոգին,- ասում եմ` հանելով հագիցս տատիս պատկերացրած վերարկուն: Կասես` ծիծաղելի չի, երեկ Վազգենը մեռավ, այսօր` Արուսը, վաղն էլ գուցե մեկը, որը հայ չէր կամ ուղղակի մարդ էր:
Ես ալկոգել չեմ խմում, ոչ էլ սպիրտ, բայց հարևաններիս բարևում եմ պատուհանից, միայն ոտքով: Ամուսինս խստապահանջ հետևում է լուրերին` որքան մեռան, որքան լավացան: Ալկոգելով մերսում` տան պատերն ու իրերը, ինձ էլ հանդիմանում, որ իմ հանդեպ հոգատար չեմ: Ինձ թվում է` հիվանդանում են մենակությունից, անտարբերությունից և լռությունից:
– Աշխարհին՝ հանգստություն, փողոցներին դատարկվել էր պետք,- ասում է մի հոգեբան` աչքերը կկոցելով և ցույց տալիս Իտալիայի, Ֆրանսիայի դատարկված փողոցները: Հետո իր ասածից ժպտում, երբ իր լայվի տակ ֆինանսական բեռի մասին մեկնաբանություն է թողնում իր ֆեյք էջը:
Դռան զանգն են տալիս,վազում եմ, որ բացեմ դուռը: Նպարավաճառ հնդիկի քսքստոցն եմ շոշափում ականջի ծայրով:
Ալլահի հետ է եկել մեր առաքումը բերելու: Շտապում է, ուզում է տոպրակները դնի, որ ծլկի: Մինչև մատը փախցնում է զանգի կոճակից, դուռը բացում եմ երեսին: Ճանճի նման գունատ է, աչքերում արդեն Կորոնա ծյոծյան եմ, որից պետք է փախչել: Հասկանում եմ` պիտի հասցներ նետել տոպրակները և գնար, որովհետև կենդանի շփումը արգելված է: Մեկ րոպեն չանցած՝ վերելակը բացվում է, առաքումը չկա:
Թագը դնում եմ գլխիս, մի հատ լավ նկար ու լիքը սրտիկներ են, սթիքերների գունագեղ շքերթ: Մեկը ապրիլի յոթ է շնորհավորում, մյուսը `անցած տարեդարձս: Կորոնա ծյան փքվում է մեջս, ոգևորությունից ուռչում է, փուչիկ դառնում: Այ այդպես պիտի վարակեմ բոլորիդ: Ժպտում եմ:
– Թագակիր կինը ի՞նչ է սիրում,- հարցնում է ամուսինս ալկոգելի հայացքով:
– ժամը տասն է, հանդիպում ենք Արքմենիկի լայվի տակ,- փսփսում է Դանիել Վարուժանը և սրտիկում նկարս:
