ափսոս, հայրենի՛ք,
բառերի գերեզման ես,
կոր ողնաշար ես,
մենք կիսում ենք այս վիշտը
թե՛ հիմա, թե՛ միշտ շատը թողնելով քեզ:
մենք չքնաղ կապույտ ունեինք, երկի՛ր իմ, հո՛ղ իմ,
սարեր ունեինք, ասում էին նաև աստղեր, լույսեր,
և միայն դու էիր, անժառա՛նգ զավակս,
քո անփառ ներկայից տաղեր հյուսել:
կծիկ ես կծկված բառերի, վանկերի,
ինձ վերածնեցիր
փոշին աչքերիս մեջ:
ես աչքերիդ մեջ,
հանուն քեզ և սրտիդ բոլոր կարերի…
թունելից վերադարձ,
հայրենի՛ք, որ կարիքս չես այլևս,
որ կարող էիր լինել ուրիշս, արևս,
քեզ պիտի թողնեմ անդարձ թե՛ հիմա, թե՛ միշտ,
քանի որ ո՞ւմ է պետք ցավիցդ
այսքան այրվելս:
ափսո՛ս, հայրենիք,
բառերի գերեզման ես,
կոր ողնաշար ես,
բայց և անթերի,
ո՞ւմ դարդն է մեր իրար սիրահարվելը,
նույնիսկ երբեմն առավելը,
դողից էլ պառավելը.
բոլորին հակառակ ես կիսում եմ
այս վիշտդ էլ թե՛ հիմա, թե՛ միշտ:
կիսատ էլեգիա է, կիսատ պատիժ,
իմ երգերի հայելին ես,
վա՛յ իմ հայրենիք,
չի լինում թախիծը ավարտել,
կսկիծը կարկատել,
հայտնի բան է՝ անկարող եմ, անկարող եմ.
վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ…
2024
