Մի սովորական շաբաթ օր այնպես անհոգ ժպիտով էիր անցնում փողոցը՝ փլված այդ աղջկա փափուկ ուսին, որ անցորդներին թվաց՝ ներսդ ավերված չէ։
Իսկ այդ նորեկը գիտի՞, որ այդպես անհոգ ու բարձր ծիծաղում են նրանք, ովքեր ցավից խորտակվում են, որոնց արցունքները կուլ են գնում, ներս են հոսում։
Նա, երևի, չգիտի, որ երբ սիրում են, գիրկընդխառն են լուսացույցի կանաչ լույսին սպասում, որ մեքենաների խռպոտ աղմուկի տակ հասցնում են մի պաչ կորզել սիրելիից, և ոչ թե ուրիշի մասին լցված մտքերով ծանր մի գլուխ են տանում ուսերին․․․ որովհետև դա հետո մի անտանելի բեռ է դառնալու։
Հոգիս, նա չգիտի՝ որքան էլ ամուր բռնի ձեռքերդ, միևնույն է, աչքերն են թափառում ու փարվում այն մեկին, ում ձեռքերով գրկել հնարավոր չէ։ Եվ երբ աչքերդ սառում են, քեզ խանգարել պետք չէ ։
Նա չգիտի, որ դու բարկանում ես, երբ քայլում եք քաղաքի նեղ ու աղմկոտ փողոցներով, երբ մարդիկ պատահաբար հրում են ուսդ, կամ ծխախոտի ծուխը լցվում է ռունգերդ։ Չգիտի, որ բոլոր գեղեցիկ ու խաղաղ թափառումներից հետո օրը պետք է ավարտվի տանը։ Այն տանը, որի գնման համար երկար սպասեցինք։
Դու երևի մի օր այդ ամենը կսովորեցնես նրան, մի օր․․․ ժամանակի հետ։ Իսկ նա կսովորեցնի՞ քեզ երջանիկ լինել, չգիտեմ, բայց եղիր․․․ թեև մենք չենք ներում նրանց, ովքեր առանց մեզ երջանիկ են լինում։ Եվ հիմա՝ այս փոշոտ բանաստեղծության մեջ, որ «երջանկության» մասին է, երկու չներված հերոսներ կան։
Բայց երանի, որ կարգ ու կանոնի փոխարեն՝ տանը, դպրոցում մեզ սովորեցնեին՝ ինչպես են երջանիկ լինում, որովհետև երջանկությունից կյանքեր են ծնվում, իսկ ցավից և անսանձ կարոտից՝ տողեր։ Ես քեզ հրաժեշտի նամակ չեմ գրում, սիրելիս, որովհետև վերադառնալու եմ մտքերիդ, հիշողությանդ, այն քաղաքը, որի նեղլիկ փողոցներով քայլել չես սիրում․ես պարզապես լքում եմ ցավին։
