Նվիրում եմ՝ Արփի Ոսկանյանին,
Մհեր Իսրայելյանին,
Էրիկ Բեկնազարյանին
ու բոլոր լավ մարդկանց
Ես Գրողների միության անդամ չեմ, ինչպես նաև կապուտաչյա ու խարտյաշ չեմ, հետևաբար չեմ եղել այդ միության ծաղկաձորյան տանը/նույնիսկ հյուրի կարգավիճակով: Չնայած ասում են` հյուրերը Գրողների միության տարածքում ավելի փափուկ աթոռների են նստում, քան անդամները/, չեմ քայլել մոտակա անտառում, ու իմ հանդիպած շներին հանդիպել եմ բոլորովին այլ տեղում և կատաղած/ նրանք չէ, ես/:
Գայթակղությունը մեծ է՝ ասելու, որ առաջինը Դինգոն էր՝ տասնհինգամյա նավապետի «Պիլիգրիմ» առագաստանավում, բայց գաղթակղության հոմանիշը շնանալն է, դրա համար շառից-փորձանքից հեռու՝ ձեռնպահ մնամ գրական զեղումներից ու հիշեմ Բոռին:
Քեռուս ընկերոջ շունն էր: Գերմանական հովվաշուն: Քեռիս պատմում էր, որ մի անգամ երեք տարեկան երեխայի են կապել մեջքին, Բոռն էլ տարել է ուր որ պետք է, հանձնել ում որ պետք է: Սա ցուրտ ու մութ տարիներին է եղել, երբ տրանսպորտը ոչ թե 150 դրամ էր, այլ չկար: Ես անձամբ Բոռին չեմ տեսել, թաթը չեմ սեղմել, հավատարմություն ներշնչող հայացքը չեմ որսացել ու հետը որսի չեմ գնացել: Այսինքն, այն, ինչը գիտեմ, լեգենդ է: Մաքուր գրականություն: Կամ կեղտոտ:
Քեռուս ընկերը պատերազմ է գնում՝ 90-ականներին: Անհետ կորչում է նաև Բոռը:
Հետո քեռիս Սևանից գերմանական հովվաշան ձագ բերեց: Անունը դրեցինք լեգենդար Բոռի պատվին: Բայց քանի որ տնաշենը շատ էր մազ թողնում փոքրիկ բնակարանում, որոշեցինք, որ ծանոթներից մեկի արհեստանոցում պիտի պահենք: Արհեստանոցն էլ մի բուդկա էր՝ ավելի շատ բարձր, քան լայն: Տարանք: Ծանոթի անունը Սամո էր: Որ հետ էինք գալիս, քեռիս ինձ ասաց. «Սովորիր մարդու ձայնի մեջ սրտացավություն նկատես, եթե իհարկե դա կա»: Չգիտեմ ինչի էդպես ասաց: Բայց Բոռ կրտսերին էլ չտեսա: Քեռուս հարցրեցի, իհարկե, ինքն էլ պատասխանեց. «Բաց թողեցի. թող գայլ դառնա՝ էս դարում»:
Ինչպես տղամարդկանց կամ շների յուրաքանչյուր պատմության վերջում՝ ձյուն եկավ: Վերջն, ի դեպ, երևի մի 20-25 տարի առաջ էր: Ցուրտ ձմեռ: Ընկերս զանգեց, թե բա՝ ինչքա՞ն փող ունես: Ասացի: Ասաց՝ քիչ ա, բայց մի բան կանենք, իմ մոտ էլ կա: Մի բան անելը Ցիրկի մոտ գնալն էր: Հենց այնտեղ էին կանգնում ամենաէժան կանայք: Արդեն լավ մութ էր, որ դուրս եկա տնից, մեկ էլ եկավ՝ առաջինը, հետո երկրորդը, երրորդը, չորրորդը, հինգերորդը… Լուրջ եմ ասում՝ հենց տասը հատ էին: Շրջապատեցին: Բոլորն էլ հաչում էին: Շուրջբոլորս մարդ չկար. մենակ ես ու իրենք: Կուրտկաս կապիշոնով էր ու մուգ կապույտ: Քանի որ ձյուն էր գալիս՝ կապիշոնը քաշել էի գլխիս: Հանեցի: Մեկ էլ մեկը փախավ, հետո երկրորդը /ճանաչեցի՞ն/:
Հետ դարձա տուն: Ընկերս զանգեց, բայց ամաչեցի վերցնել: Համ էլ ձվածեղ էի ուտում՝ իմ սիրածը՝ կանաչ ոլոռով:
