***
ու տխրությունդ բարեկործան
կգրի դեռ չեկած ձյան վրա այս բառերը։
***
երազունա՛կս,
լացս գալիս է այդ մասին հիշելիս, եւ
մատներս դողում են նույն արագությամբ, ինչ քրիզանթեմը` քամուց։
***
թույլ տուր հիշեցնել`
պարզից էլ պարզ մի բան կա.
դու ես։
եւ այդ մեկ մարդը դո՛ւ ես։
***
սառը ու ճչացող ձայնդ
մի ցող է արթնացնում արագ…
այտերիս, մայթերին, վարդերին…
***
հիշում եմ այսօրվանից էլ լավ ու ճշտորեն ուսդ ճնշող բեռները երազային,
քո մարմինը գրկող ձյունը, որ չէր եղել երբեք այսքան-այսքան,
եւ որ
հանդարտվում է այժմ ուրիշ վերարկուներին…
***
ոտնաթաթերիդ վրա կանգնում ու
նվաճում ես հարթաթաթներին բոլոր, թեպետ ինքդ չգիտես` այդ որն էր նրանց մեղքը` ցավելու ջանասիրաբար։
***
քաղաքային ստվերներում, հավանաբար, գնացքները կկորցնեն եւս մեկին
եւ քեզ` չգիտեմորերորդ չգտնված արդարացմամբ…
***
ու երբ ճիչն անթերի կլռի ականջներումս,
կմոռանամ քեզ մինչև հաջորդ վերադարձը քամուց դողացող քրիզանթեմի…
***
մոտավոր բառերով հայտնում եմ պատկերներս մտավոր,
որ թվում է` սերս է,
բայց հերթական անգամ դարձավ հասարակ ոտանավոր։
