Մաս 1.
Նույն քաղաքն է ու ես, նարինջներ սեղանին ու մատներիս պես բարակ ծուխը սիգարետի, գետնին հանգստացող կարտոֆիլն ու լվացքի մեքենայի հանգստացնող աղմուկը, փոքրիկ թախտ, որի վրա կարելի է նստել ծալապատիկ, անքաղաքավարի, մերկ, ոտաբոբիկ, թաց մազերով, նույնիսկ մենակ կամ Քլեփթոնի հետ (երաժշտի անունը կարող եք փոխել ըստ անհրաժեշտության ու ճաշակի), որը կնվագի քեզ համար, մինչ դու աղմուկով սուրճդ ես ներս քաշում ու լսում պատուհանից այն կողմ հանգստացող գերեզմանոցի լռությունը։ Նույն քաղաքն է ու դու, և խոհանոցը իմ փոքրիկ, որտեղ այլևս տեղ չկա հիմարությունների համար, այլ միայն մտքերի ու երաժշտության, որ օդում են ու հաճախ են հանդիպում կարոտի համբույրի մեջ, որից ծխախոտի համ է գալիս։ Ու նարինջներ սեղանիս, ու մտքերիս պես հեռուն գնացող ծուխը սիգարետի։ Նույն քաղաքն է ու ես, բայց արդեն ուրիշ։
Մաս 2.
Իմ բոլոր պահածոյացրած վախերը նկուղում են, պահածոյացրած անհանգստությունների ու սերերի կողքին։ Դրանցից մանկության ավարտ է բուրում, մինչդեռ մամայի ձեռքի կոմպոտները խեղդամահ են լինում նման հոտերից։ Նկուղի դուռը փակ է, որ ցուրտը վախերս, անհանգստություններս ու հատկապես սերերիս չտանի։ Ես պահածոյացնում եմ հույսերս, մտքերս, հիշողություններս։ Ես պահածոյացնում եմ ինձ` հուսալով, որ ձմռանը ինչ-որ մեկին պետք կգամ։
Մաս 3.
Երբ ես ապրում եմ ինձ, դա միշտ հիասքանչ է, անկրկնելի, տարբեր։ Երբ դուք ապրում եք ինձ, դա միշտ տխուր է, միայնակ, սխալ, ու ես զարմանում եմ, մամ, ինչո՞ւ եք այդքան վախենում, որ մի օր կցնդեմ ու մարմնիս վրա ծուռումուռ դաջվածքներ կանեմ, երբ ներսումս այնքան ծուռտիկ-մուռտիկ գծեր եք քաշել` առանց քանոն, առանց կարկին, առանց հաշիվ տալու ձեզ, որ ինձ ապրողը ես եմ։ Ես չեմ չարանում, այդ գծերի մեջ ինչ-որ անմեղ սխալ կա։ Բայց և այնպես, ես եմ ապրում ինձ, դա միշտ հիասքանչ է, անկրկնելի, տարբեր, և երբ որոշեմ ցնդել ու մարմնիս վրա ծուռտիկ-մուռտիկ, տգեղ ու անհասկանալի գծեր գծել, մի սարսափեք, դա այնքան էլ ցավոտ չէ, ինձ իմ բոլոր գծերով կկարողանան սիրել։ Եվ նրանց աչքերում ծուռտիկ գծերը կդառնան այնպես բնական, հանգիստ մի բան, որ նրանք կսկսեն ապրել ինձ` կողքից, զգուշությամբ, անձայն և դա միշտ կլինի անկրկնելի, տարբեր, անցավ։
