Ուժասպառ պառկած էինք: Համբուրեցի ուսը և ասացի.
– Շտապ երեխա եմ ուզում: Աղջիկ:
Ծիծաղեց:
– Ինը ամիս պետք է սպասես:
Սպասելու ոչ մի ցանկություն չկար.
– Եթե սիրում ես, եթե չես ուզում ինձ կորցնել, պետք է հենց հիմա սարքենք:
Հանեց թոքը, սիրտը, ստամոքսը:
Մտահոգ նայելով անդամների մեծությանը՝ ասացի.
– Երեխայի համար մեծ են,- ու ճմրթեցի ձեռքումս, որ փոքրանան: Տնքաց.
– Զգույշ, շատ ցավոտ է:
– Երեխա եմ ուզում,- համառ պնդեցի ես:
Հանեց մյուս անդամները՝ ոտքերը, ձեռքերը, շրթունքները: Ճզմեցի ու տրորեցի դրանք, որ փոքրանան: Ցավից շարունակ տնքում էր: Աշխատում էի ուշադրություն չդարձնել և կենտրոնանալ գործի վրա:
– Շունչ չկա մեջը, կենդանի չէ, – անհանգստացած ասացի ես: Շունչը տվեց երեխային, դադարեց շնչել: Ինչ չես անի, երբ սիրում ես: Նկատեցի, որ աչքեր չկան.
– Աչքերդ էլ տուր,- պահանջեցի ես: Լաց եղավ ու աչքերը տվեց ինձ: Անշարժ ու անշունչ մի կողմում պառկած էր նա, մյուս կողմում՝ լացող երեխան: Ինչո՞ւ լացող աչքեր տվեց: Հիմա ես ի՞նչ անեմ, ո՞նց հանգստացնեմ պստիկին: Կուրծք տալ է պետք, բարուրել է պետք, քնեցնել է պետք, ես ինչպե՞ս դա անեմ: Նեղսրտած գոռացի.
– Վեր կաց, ի՞նչ ես մեկնվել:
Միայն ասաց.
– Ձեր ձեռքը պրծում չկա:
Կերակրեց մեր աղջկան, բարուրեց ու քնեցրեց: Ես էլ մեկնվեցի կողքը: Երեքով լավ է:
