«Ուշադրություն-ուշադրություն…» ,- փակցրել էին շքամուտքի դռներին:
– Իսկ ինչու՞ էին գրել՝ ընդամենը երկու օրով են փակում:
– Դե, երևի, որ հոգեբանորեն պատրաստվենք: Էդպես միանգամից հո չէի՞ն ասելու:
– Բայց գրել էին, որ միայն ձեր շքամուտքի աղբատարն են փակելու:
– Դե, միանգամից հո չէի՞ն ասելու, որ բոլոր շենքերում են փակելու: Մարդ ենք, հոգեբանորեն պիտի պատրաստվենք:
– Բայց մեկ ժամ չանցած՝ բոլորս ամեն ինչ հասկացանք:
– Իսկ եթե նախապես իմանայինք, երկար դարդ էինք անելու:
Իզուր տեղը դարդ քաշելու հոգսից ազատված՝ կանգնել էինք աղբատարի առաջ, ես՝ կասկածներով, հարևանուհիս՝ համոզմունքներով:
Բայց կարծում եք՝ աղբատարը փակելով գարշահոտի հարցը կլուծվի՞:
– Շատ ճիշտ որոշում է, սիրելիս, հավատացեք: Վերջապես… կվերանան: Այլևս հնարավոր չէ… Մի քանի օր առաջ գիտե՞ք ինչ պատահեց. ուրեմն, դուռը բացում եմ և դեպի վերելակն եմ գնում: Մեկ էլ՝ ոտքիս տակ՝ փափուկ խլրտոց: Նայում եմ՝ առնետ է… Աշնանային ներբանիս կոշտությունն անգամ չի խանգարում՝ կարծես խուտուտ է տալիս կրունկս: Այնպես ճչացինք, ես՝ վախից, նա՝ ցավից…
– Վա՜յ, վըըըըհհհ…,- փշաքաղվում-զարհուրում ենք միասին և մոտենում վերելակին:
– Իսկ մի անգամ գիտե՞ք ինչ էր պատահել: Վերելակի լամպերից մեկը պոկված է՝ գիտեք: Ուրեմն, վերելակով բարձրանում եմ, լսում եմ՝ ինչ-որ բան է կատարվում: Մտածում եմ՝ հավանաբար դարձյալ շղթաներն են կտրտվում կամ նման մի բան: Զգում եմ մի սուր հայացք: Գլուխս բարձրացնեմ՝ տեսնեմ այդ պոկված լամպի տեղում բաց մնացած խոռոչից առնետն ուշադիր ինձ է նայում, չի թարթում: Այնպիսի անմարդկային ճչոց դուրս եկավ կոկորդիցս, չեմ հիշում՝ որ վայրկյանին կանգնեց վերելակը, ինչպես դուրս թռա այդտեղից…
– Վա՜յ, վը՛հհհ…,- սարսափում-սարսռում ենք երկուսով, սեղմում կոճակն ու անուշ զրուցելով իջնում վերելակով, որի պոկված լամպի խոռոչից բացակայում է հայացքը: Խոռոչն այժմ ամուր փակված է ավստրիական շոկոլադի կոլոլած թղթերով: Շքամուտքը և վերելակը դեռ բուրում են՝ չնայած ամուր զոդված աղբատարներին: Հենց շքամուտքի դռան դիմաց առնետ է պառկած՝ սատկել է: Չորս քայլ չարած՝ մի ուրիշը ծլկում է շենքի ապօրինի կցակառույցի աստիճանավանդանդի տակ: Այնտեղ կատուները ձագեր են հանել: Եթե ձագերին էլ չտեսնենք, ուրեմն առնետն է կերել: Ոսկու շուկայի մոտ երկրորդն է պառկած՝ ուռած փորով: Իսկ դիմացի խորտկարանի առջև՝ ևս մեկը: Գրեթե բոլոր շքամուտքերի դիմաց նրանք են՝ դեմոնստրատիվ ու ճչացող մահով: Ամեն օր: Մի քանի օր շարունակ: Բնակիչները հուսով են, որ այս ամենը ժամանակավոր է՝ մի օր կավարտվի այս մղձավանջն ու կգան մաքուր ժամանակներ: Մուտքերի մոտ՝ անկյուններում, վարդագույն փոշի են ցանել՝ ընդդեմ իրենց հիմնական բնակավայրը կորցրած, պանդուխտ էմիգրանտ դարձած առնետների, որ զանազան խողովակներով փորձում են ներթափանցել բնակարաններ: Մի քանի օր շարունակ ամենաերևացող տեղերում հանդիսավոր սատկող նրանց լեշերի շուրջ այդ վարդագույն փոշուց կար: Խաբվել կերել էին, հետո՝ թարգել, որովհետև նրանք շատ արագ հասցնում են տեղեկացնել ողջերին մահվան պատճառը, նաև՝ իմունիտետ են ձեռք բերում: Իսկ այդ ընթացքում վերելակ մտնելը գրեթե անհնարին է: Նրանցից մեկը նեխում է վերելակի երկաթների արանքում, և անհնարին է դուրս բերել մարմինը: Օրեր շարունակ վերուվար ենք անում խեղդվելով, քիմքը քերող հոտից որձկալով՝ բարիդրացիական զրուցների մեջ, որոնցում քիչ չէին ախուվախերն այն անապահով ընտանիքի երեխայի համար, որի գլխոսկրը առնետը կրծել էր գիշերը: Առնետի թուքը հասել էր երեխայի ուղեղին և նրան հիվանդացրել՝ վնասելով բանականությունը: Իսկ կատվի ձագերը մեծացել են՝ և՛ շեկերը, և՛ սևերը: Նրանք անհոգ թավալվում են արևի տակ, նրանց հայրերն ու մայրերը չեն խանգարում առնետների միգրացիային ու ցուցադրական մահվանը, առնետներն էլ չեն խոչընդոտում շենքի ապօրինի կցակառույցի աստիճանավանդակի տակ ձագեր մեծացնելու նրանց ձեռքբերումին:
– Վերելակի ծանր հոտն անցել է կարծես,- աչքալուսանք է տալիս կնոջը թևանցուկ պրոֆեսորը:
Նեխող մարմինները չքացան, բնակարաններ ներխուժման դեպքերը՝ վերացան: Առնետները հեռացան ձմեռելու: Միայն թե զոդաբերան աղբատարերի շքամուտքերից ու շենքերից գարշահոտը չի հեռանում՝ չնայած շենքերի շփման գծի ամբողջ երկայնքով հարաբերական անդորր է:
