Երբ ես կանգնել էի նավահանգստի պատի մոտ՝ դիտելու ճայերին, իմ տխուր դեմքը գրավեց ոստիկանի ուշադրությունը, որը շրջում էր այդ տարածքում: Ես սեւեռուն, համակ ուշադրությամբ նայում էի թռչուններին, որոնք իզուր բացում եւ թափահարում էին իրենց թեւերը՝ նախքան ուտելու ինչ-որ բան փնտրելը: Նավահանգիստն ամայի էր, ջուրը՝ կանաչավուն, կեղտոտ յուղից խտացած, եւ ամենուր նկատելի էին կճեպոտ մաշկից սպունգով դուրս նետված մնացորդները: Ոչ մի նավ չէր երեւում, կռունկը ժանգոտված էր, ճամբարի սրահները վատթար վիճակում էին, գետափի սեւ ավերակների մոտ բնակվող առնետները նույնպես չէին երեւում, տիրում էր խաղաղություն: Արդեն երկար տարիներ ամեն մի միավորում մասնատվել էր: Ես հայացքս ուղղել էի մի ճայի եւ դիտում էի նրա թռիչքը: Փոթորկին կասկածող ճայը, ծիծեռնակի պես վախենալով, սավառնում էր ջրի մակերեւույթին մոտ, երբեմն միայն համարձակվում էր ընկնել, ճռվողում էր՝ միանալով իր ընկերներին: Եթե ես ցանկություն ունենայի, կկերակրեի ճայերին, պատահական թռիչքների համար սպիտակ կետ կսահմանեի՝ նպատակ դնելով, որ նրանք թռչեն, իսկ այդ ճչացող թռչունին մի կտոր հաց կնետեի՝ այն փաթեթավորելով այնպես, ասես լարերի տրցակ է: Բայց ես նույնքան քաղցած էի, որքան՝ նա, նույնքան հոգնած, բայց ուրախ՝ չնայած տխրությանը, քանի որ հաճելի էր կանգնել այնտեղ՝ ձեռքերը գրպաններում, նայել ճայերին եւ վայելել տխրությունը: Հանկարծ մի ձեռք հպվեց իմ ուսին, եւ մի ձայն լսեցի. «Եկեք ինձ հետ»: Ընդ որում՝ ձեռքը փորձեց դեպի իրեն քաշել իմ ուսն ու ինձ մոտեցնել իրեն: Ես մնացի կանգնած, վար նայեցի եւ հանգիստ ասացի. «Դուք ցնորված եք»:
«Ընկեր,- ասաց ինձ միշտ անտեսանելի թվացող մեկը,-ես Ձեզ նախազգուշացնում եմ»:
«Պարոն»,- հակադարձեցի ես:
«Պարոններ չկան, մենք բոլորս ընկերներ ենք»,- բացականչեց նա զայրացած: Նա մոտեցավ ինձ, հպանցիկ հայացք նետեց իմ կողմը, եւ ես ստիպված էի իմ՝ երջանկությունից թափառող հայացքով սուզվել նրա ազնիվ աչքերի մեջ: Նա գոմշացուլի պես լուրջ էր, ասես տասնամյակներ շարունակ իրեն հասանելիքից բացի ոչինչ չի ուտում:
«Ի՞նչ հիմքով…»,- հարցրի ես :
«Կա բավարար հիմք՝ Ձեր տխուր դեմքը: Մի՛ ծիծաղեք»,- ասաց նա:
Նրա զայրույթն անկեղծ էր:
Սկզբում ես մտածում էի, թե որքան ձանձրալի էր նրա հետ, քանի որ չկար գրանցված ազդանշան, ոչ մի թափառաշրջիկ ծովակալ, գող կամ փախուստի դիմող բանտարկված չէր, բայց նա ցանկանում էր ինձ բանտարկել:
«Եկեք ինձ հետ»,- ասաց նա:
«Ինչո՞ւ»,- հարցրեցի ես հանգիստ: Ես սխալվել էի՝ իմ ձախ դաստակին ամրացնելով մի բարակ շղթա: Եվ այդ ակնթարթից էլ գիտակցեցի, որ ես կրկին կորել եմ:
Մի վերջին անգամ պտտվեցի թեւածող ճայերի շուրջը, հայացք նետեցի գեղեցիկ լուսավորված երկնքին եւ փորձեցի մի կտրուկ շրջադարձով սուզվել ջրի մեջ, միայնակ խմել կեղտոտ արգանակը, քանի որ ինչ-որ տեղ՝ մի խուլ վայրում, շնչահեղձ էի լինելու եւ շուրջկալվելու: Ոստիկանն ինձ այնքան էր մոտեցել՝ հարվածելու համար, որ հնարավոր չէր փախչել:
«Ինչո՞ւ»,- հարցրի ես:
«Կա օրենք, որի համաձայն Դուք պետք է երջանիկ լինեք»,- արձագանքեց նա:
«Ես երջանիկ եմ»,- բացականչեցի ես:
«Ձեր տխուր դեմքը…»,- տարուբերեց նա գլուխը:
«Բայց այդ օրենքը նոր է»,- ասացի ես:
«Արդեն երեսունվեց ժամը լրացել է , եւ Դուք պետք է լավ իմանաք, որ յուրաքանչյուր օրենք իր հրապարակման պահից քսանչորս ժամ հետո ուժի մեջ է մտնում»,- հիշեցրեց ոստիկանը:
«Բայց ես դրան ծանոթ չեմ»,- ասացի ես:
«Տուգանքից չեք կարող խուսափել, նախօրեին բոլոր բարձրախոսներով, թերթերով եւ այլ միջոցներով ծանուցվել է այդ մասին,- նա ինձ նայեց արհամարհական,- բոլոր նրանք, որոնք արժանացել են մամուլի կամ ռադիոյի հավանությանը, հայտնի են դարձել թռուցիկների միջոցով, նվաճել են պետության բոլոր փողոցները: Ուրեմն, ընկեր ջան, ցույց կտրվի, թե վերջին երեսունվեց ժամը որտեղ եք Դուք անցկացրել»: Նա ինձ մի կողմ հրեց: Միայն այդժամ ես զգացի, որ ցուրտ է, սակայն ես չունեմ վերարկու, միայն այդժամ ես հասկացա, որ կեղտոտ եմ, չսափրված, քրջոտ, եւ կա օրենք, համաձայն որի՝ յուրաքանչյուր ընկեր պետք է մաքուր լինի, սափրված, երջանիկ ու կուշտ: Նա պտտվեց իմ շուրջը, ինչպես մի խրտվիլակ, որը գողացածն է տեղափոխում՝ ստիպված լինելով լքել դաշտի եզրին գտնվող իր երազած վայրերը: Փողոցները դատարկ էին, ճանապարհը դեպի նահանգ հեռու չէր, չնայած ես գիտակցում էի, որ նրանք շուտով մի հիմք կգտնեն ինձ ձերբակալելու համար: Իմ սիրտը ծանրացել էր այն մտքից, որ նա ինձ առաջնորդում է իմ երիտասարդության վայրերով, որտեղ ես ցանկանում էի այցելել` նավահանգիստը տեսնելուց հետո:
Գերմաներենից թարգմանեց Թագուհի Հակոբյանը
