*
Քաղաքաշարժ էր.
մորս՝ ներս անձրևող աչքերի մեջ,
տեսա իմ կիսաքանդ օրորոցը,
ու բաբախը նրա սրտի
դեռ զնգում է իմ ունկերում։
Վախն արյունը սպիտակ է դարձնում՝
ես տեսա ներսից։
*
Ու հանկարծ
Քաղաքն այս դարձավ
բանաստեղծություն
միաչքանի շենքերի
ու կաղ ծառերի մասին,
խալաթի ծակ գրպանում պահված սրտի դեղի
և կանգ առած
սլաքների մասին։
*
Քաղաքի երակները ցեխակոլոլ էին.
ստվերներ էին քայլում
փողոցներում՝
ջրափոսերում հարդարելով
անլվա սրտերը…
Տաք ջուր վաղուց չկար
ու անձրև էլ չեկավ,
որ քաղաքը լվար
ավիրված ծնկները։
*
Հետո, երբ ծնվեցի,
սրբեցին իմ փոշոտ աչքերը,
որոնք ապրել էին
երկրաշարժը
մորս ներսում:
*
Քաղաքը դեռ մխում էր՝
89-ի գարունը ծաղկեց
վառարանի մոխիրերի մեջ,
ծառերի բողբոջները
ծամվեցին ծխնելույզներում՝
տաքացնելով նոր ծնված
դստեր ոտքերը։
*
Հիմա
Գյումրին բանաստեղծություն է
սպիացած վերքերի
ու քարե ծաղիկների մասին,
կարկատած մայթերի
ու իմ՝ տաքացած,
բայց հեռացող
քայլերի մասին։
